Młode polskie malarki wytwarzają nowe języki wizualne, by zobrazować swoje doświadczenia, emocje i relacje z otaczającą je rzeczywistością. Często pod postacią codzienności opowiadają o kwestiach politycznych i społecznych, odzwierciedlając niepokoje współczesnych kobiet. Agata Kus, Martyna Czech i Agata Słowak należą do najoryginalniejszych i najciekawszych współczesnych polskich twórczyń. Malarstwo to dla nich coś więcej niż terapia, to forma przetrwania.

AGATA KUS
Absolwentka malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, współpracowała z wieloma instytucjami i galeriami w Polsce i za granicą. W 2021 roku zdobyła pierwsze miejsce w rankingu Kompas Młodej Sztuki publikowanym na łamach „Rzeczpospolitej”. Zajmuje się malarstwem realistycznym, wpisując się w popularną w ostatnich latach tendencję klasycznej figuratywności. W kompozycjach opartych m.in. na znalezionych zdjęciach artystka zestawia fragmenty rzeczywistości, wywołując wrażenie niepokoju. Wytwarzając innowacyjne koncepcje narracyjne, stosuje liczne gry formalne: kolaże, wycinanki, zamazywania i destrukcje. Wielowątkowość, tajemniczość i dwuznaczność jej obrazów otwiera wiele możliwości interpretacji, odnajdywania w nich nowych znaczeń oraz podążania za ich intrygującą historią. Kus łączy doskonałą, tradycyjną technikę, widowiskowy rozmach dawnego malarstwa akademickiego i współczesne tematy opowiedziane z kobiecą wrażliwością.

MARTYNA CZECH
Pochodząca z Tarnowa artystka zyskała rozgłos, gdy w 2015 roku, jeszcze jako studentka katowickiej Akademii Sztuk Pięknych, zdobyła główną nagrodę w najważniejszym polskim konkursie malarskim – Bielskiej Jesieni. Czech maluje szybko, ekspresyjnie, kontrastowymi plamami z wyczuwalnym gestem i zdecydowanymi pociągnięciami pędzla. W swoich mrocznych, niezwykle osobistych, nasyconych przemocą i okrucieństwem obrazach obnaża bezradność, ból istnienia i walkę z codzienną egzystencją. Tematy jej prac rozciągają się pomiędzy przepracowywaniem własnych traum i skomplikowanych relacji z innymi a cierpieniem zwierząt, które w jej malarstwie często dokonują odwetu za swój los. Artystkę, która w świecie sztuki uznawana jest za czarownicę, interesują stany i uczucia o skrajnej intensywności i temperaturze – żal, nienawiść, miłość, zemsta, cierpienie, śmierć. Jak sama mówi: „W moim świecie panują prawa przyrody – przetrwają najsilniejsi. Dlatego oswajam cierpienie. Tylko tak mogę nad nim zapanować”.

AGATA SŁOWAK
Prace pochodzącej z Buska artystki są jednocześnie straszne i zabawne. W jej obrazach wątki autobiograficzne łączą się z tematami z dziedzin antropologii i feminizmu, można w nich także odnaleźć tropy surrealistyczne. Hybrydyczne, zniekształcone ciała i przedmioty, które przepoczwarzają się na jej płótnach, stają się metaforą toksycznych relacji społecznych, związków międzyludzkich i wykluczenia kobiet. Charakterystyczne dla jej sztuki motywy magicznych rytuałów grają role alternatywnych form przekazywania wiedzy i tworzenia zwalczających patriarchat kobiecych wspólnot. Przestrzenie jej wielowątkowych obrazów stają się miejscem spotkań mrocznych instynktów, ukrytych pragnień i cielesnych popędów. Składające się na alfabet symboli i enigmatycznych znaków motywy magiczne, biblijne i erotyczne przenikają się, tworząc szerokie pole do śmiałych skojarzeń. Artystka prowadzi dowcipną grę z odbiorcami i samą sobą – żongluje znanymi motywami i podważa ich dotychczasowe znaczenie, tworzy nastrój pełny niepokoju i napięć.